De titel van dit nieuwe stuk van theatermaker Benjamin Van Tourhout associeer je natuurlijk direct met de grens tussen het vroegere Oosten en Westen. Het Oosten was dé grote gevangenis, het Westen was dé vrijheid. En om te beletten dat mensen uit die grote gevangenis zouden ontsnappen was er het ijzeren gordijn. En soms probeerden mensen gaten te maken om te vluchten naar het westen. En soms lukte dat. En zo gaat dat ook met de twee personages uit het toneelstuk in het klein.
Na de grote productie Verder met een grote spelersgroep laat Benjamin Van Tourhout weer zien dat hij ook in het 'klein' puik werk kan maken. Zoals Nunc al een paar jaar geleden bewees met Het geslacht Borgia in het groot en Zwerfkei in het klein.
De man en de vrouw uit IJzergordijn werken als cipiers in de gevangenis. Beiden zijn dus op hun werkplek de vrije mensen, maar buiten hun werk geraken beide gevangen in hun eigen relatie, in hun eigen leven. Beiden proberen eraan te ontsnappen, maar raken verstrikt in een zelf gehaakt web van gedachten, uitspraken en handelingen.
De man en de vrouw hebben elkaar ontmoet op hun werk in de gevangenis. In flashbacks wordt over hun treffen verteld, en over de groei van hun ontmoeting. De man en de vrouw hebben geen namen. Hij is de Man in de gang en zij is de Vrouw in het bad. Hij vraagt haar ten huwelijk. Het vrijgezellenfeestje op het werk loopt uit de hand in een cel. Hij schaamt zich rot, voelt zich slecht en schuldig, wil het tegen zijn vrouw zeggen, maar dat lukt niet. Hij durft niet. Liefde moet tastbare bewijzen hebben, zo houdt hij zichzelf voor, angst en jaloezie worden door argumenten vervangen, gevoelens worden weggeredeneerd.